Od rana słońce daje znać że trzeba wstać. Sympatyczna gospodyni przyniosła nam kawkę z herbatnikami więc śniadanko, żegnamy się i w drogę. Jedziemy do Sybenika, ale po drodze pojawia się znak na Park Narodowy Rzeki Krka, mamy czas, pogoda dopisuje, także bez zastanowienia skręcamy. Dojeżdżamy do gigantycznego parkingu, kupujemy bilety, na polskie ponad 60 zł za osobę. Chorwacja jak zaczynamy się przekonywać, nie jest tanim krajem do zwiedzania. Idziemy wyznaczoną pieszą ścieżką w dół, dochodzimy do rzeki, tu dalej pieszo, albo za kolejne 60 zł można popłynąć stateczkiem. Idziemy dalej, zaczynają się kręte kładki, nad rzeką woda jest krystalicznie czysta, mnóstwo ryb, kaczek, na brzegu bujna roslinność. Krka płynie z fantazją, w niektórych miejscach aż trudno ustalić jej kierunek, tu płynie prosto, zaraz skręca w lewo, kawałek dalej jakby zawracała, i wciąż kaskady wody. Coraz większy szum, wreszcie dochodzimy do punktu widokowego, który ukazuje wielkie spiętrzone wodospady, dookoła szerokiej wody. Bajka. 2 godzinki spaceru i jedziemy dalej. Sybenik a później Trogir, okazały się klimatycznymi miasteczkami, domy zbudowane w jednym stylu z kamienia, drewniane okiennice, labirynt wąskich uliczek, wśród których mnóstwo szyldów oznajmiających wynajem pokoi. Zastanawiamy się jak ludzie po wieczornych libacjach, trafiają na swój nocleg. Wreszcie zrobiło się ciepło, jakieś 20 stopni. Ciężko uwierzyć że wczoraj zziębnięci brodziliśmy w śniegu. Wsiadamy do auta i zaczyna padać. Na wieczór docieramy do Dubrownika, szybko odnajdujemy nasz pensjonat i wybieramy się na rundkę po centrum. Po drodze szybki hamburger za 20 kun i intuicyjnie odnajdujemy stare miasto. W skrócie mówiąc to najpiękniejsza starówka z tych które widzieliśmy do tej pory. Wieczorny klimat, podświetlone mury, spokojna muzyka grana tu i ówdzie na żywo, sprawiają że chciałoby się tak włóczyć tymi historycznymi uliczkami całą noc.