Dobrze się śpi w Dubrowniku, ale spać to będziemy w domu, teraz trzeba wykorzystać czas na maxa. Pobudka po 7 i jedziemy do centrum. W centrum wprawdzie parking płatny 4 kuny czyli 2,50 zł, decydujemy że lepiej zapłacić i być w centrum zaraz. Okazuje się że to jednak 25 zł za godzinę, więc chcąc nie chcąc przez chwilę zwiedzamy Dubrownik samochodem. W końcu znajdujemy parking za symboliczne 6 zł za godzinę i rozpoczynamy zwiedzanie. Dziś Dubrownik to zupełnie inne miasto niż wczoraj. Nadal czuć oddech przeszłych pokoleń, spacer po murach miasta z których roztacza się widok na pokryte czerwoną dachówką budynki uspokaja i wycisza. Szkoda że tylko na chwile. Wszędzie pełno ludzi, trudno uwierzyć co tu się dzieje w sezonie, mimo że piwo w barze kosztuje od 20 zł w górę a kawałek pizzy to 15 zł. Z żalem że tak krotko ale i z westchnieniem ulgi opuszczamy Dubrownik. Po drodze do Czarnogóry polski akcent – wielkie logo CCC na mijanej galerii. Czarnogóra to już inny świat. Góry woda natura, ale Europa wdziera się tu gwałtem. Już mają euro, czy tez marki które każdy z nas zna, ale gdy zjeżdżamy z głównej drogi, jest już bardziej egzotycznie. Gorsze wąskie drogi, bałagan na podwórkach, nie dokończone budynki, mnóstwo zardzewiałego sprzętu który dawno powinien trafić na złom. Zanim na dłużej zagościmy w Czarnogórze, wpadamy na chwile do Albanii, tędy przebiega najkrótsza droga na najwyższy szczyt Czarnogóry. Przy tankowaniu miła niespodzianka. LPG 1,60 zł zamiast 2,50 zł w Chorwacji czy ponad 3 zł w Austrii. Przejście graniczne i okolica wskazują że to będzie inny kraj. Po chwili wjeżdżamy na drogę do Czarnogóry. Nowy asfalt dziesiątki serpentyn, wspaniałe widoki. Nagle nie wiadomo kiedy ta oznaczona znakami unijnymi droga, zamienia się w drogę w budowie. Żadnych oznaczeń, mijamy mnóstwo ciężarówek i ledwo przeciskamy się obok maszyny kładącej asfalt. Jest już ciemno. Zaczyna się powierzchnia z grubego tłucznia. W pewnym momencie chwila nieuwagi i samochód zawiesza się na nierównościach. Jedziemy jedynką, momentami dwójką. Do granicy jeszcze 10 km. Od czasu do czasu mijamy się z innymi autami, ale tylko z napędem 4×4. W końcu znów asfalt i 3 km do granicy. Gdy jesteśmy teoretycznie 300 m przed granicą, kończy się asfalt i na środku drogi naszym oczom ukazuje się dziura, prawie na całą jezdnie. Gdy pytam Izę czy jest pewna że mamy 300m do granicy, słyszę odpowiedź „Nie”. Na szczęście okazuje się, że to jednak granica. Szlaban ręczny, pogaszone światła. Czyżby przejście było nieczynne w nocy?. Po minucie wychodzi celnik i za chwile jesteśmy w Czarnogórze. Odpuszczamy sobie szukanie miejsca na biwak i lądujemy w hotelu, który lata świetności ma już dawno za sobą. Jest ciepło, a w kranie wrzątek. Jest dobrze.